Η ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Κοφτερός τίτλος, τεμαχίζει σε κομμάτια, τα σκορπάει και αποχωρεί θριαμβευτικά έχοντας πλήρη επίγνωση του ολέθρου που άφησε στο πέρασμά του.
Διφορούμενα νοήματα η πτώση και η αναγέννηση...Πόσοι έχουμε εξοικειωθεί μαζί τους...πόσοι έχουμε κατανοήσει τη βαθύτερη έννοιά τους...τι προσδίδουν, τι αφαιρούν. Αλληλένδετα, τοποθετημένα αιώνια να ορίζονται μέσα από καταστάσεις του νου και του σώματος.

​Όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε περάσει από το Κατώφλι που οδηγεί στην Αυτογνωσία και στην ανακάλυψη των δυνατοτήτων μας.
Κάποιοι έτρεξαν χωρίς να κοιτάζουν γύρω τους, επιλέγοντας να στέκονται συνέχεια στο ύψος των περιστάσεων με κάθε τίμημα προκειμένου να μην σκοντάψουν στις κακοτοπιές κι έτσι με ασφάλεια και σιγουριά να χρησιμοποιούν το Νοητικό κομμάτι του εαυτού τους έχοντας πλήρη έλεγχο των καταστάσεων.
Πόσο ουτοπικό...
Εγκλωβισμένοι σε ένα λαβύρινθο σκέψεων, πεποιθήσεων και συμπεριφορικών μοτίβων που χορεύουν άναρχα μέσα στο μυαλό τους. Και συνεχίζουν έτσι στον ίδιο ρυθμό που σχηματίζει γύρω τους ένα κουκούλι προστασίας που ολοένα και πυκνώνει μέχρι που χάνονται μέσα του και ακούς μόνο τη φωνή τους.
Δεν μπορείς όμως να τους δεις και δεν μπορούν κι εκείνοι...
Ας μπορούσαν μόνο για λίγο να θυμηθούν τη μεταμόρφωση της Πεταλούδας σαν σπάσει τα δεσμά της κι ελεύθερη αρχίζει να πετά...

Και είναι και οι άλλοι.
Αυτοί που στιγμιαία στέκονται στην είσοδο και βλέπουν χωρίς να διακρίνουν αρχικά. Και προχωράνε με ενθουσιασμό και ανυπομονησία να ανακαλύψουν κάθε τι καινούργιο που εμφανίζεται ολογυρά τους.
Σαν τα λουλούδια που δειλά δειλά αρχίζουν να προβάλλουν από το έδαφος που ο χειμώνας είχε κλείσει στην αγκαλιά του κοιμίζοντάς το, μέχρι ο ήλιος να δώσει το σύνθημα Αφύπνισης σε κάθε τι που ζωντανεύει στο Φως και στη θέρμη του.

Όμως δεν είναι όλα τα λουλούδια το ίδιο...Υπάρχουν κι εκείνα που έχουν αγκάθια μέσα από απαράμιλλη ομορφιά κι εσύ καλείσαι να διακρίνεις τη διαφορά μέσα από το κάλλος.
Κι αγγίζεις με λαχτάρα και συνειδητοποιείς τον πόνο που προκάλεσες στον εαυτό σου όταν δεν έβαλες τα Όρια να προστατεύσουν την Ψυχή σου.

Κι αρχίζεις να λυγίζεις και να σκύβεις με βουβό το κλάμα και τους λυγμούς που αποδυναμώνουν την Ενέργειά σου και σε βυθίζουν σε σκέψεις δύσκολες και μονοπάτια σκοτεινά.
Κι ενώ τόσες φορές σε αυτήν τη διαδρομή έχεις περάσει από παρόμοια μονοπάτια, ακόμη επιμένεις να παίρνεις το μάθημα αυτό και ν' αντιστέκεσαι σε ότι υπάρχει από πίσω.

Επιλογή σου δίδεται και είναι τόσο εύκολο να την αποδεχτείς, όμως χρειάζεται να κάνεις μία θυσία.
Συνειδητά να Αποστασιοποιηθείς και βάζοντας Φραγή σε ότι παλιό σε κυβερνούσε να επιλέξεις την Αναγέννηση μέσα από όλους τους θανάτους που πρωταγωνιστούσαν σε όλα τα Θέατρα Ελέγχου που έπαιζες με τόσο Δράμα κι ένταση, μπαίνοντας σε ρόλους δυναμικά χωρίς τον Αυτοέλεγχο και την Αγάπη Εαυτού που είναι κομμάτι της Ψυχής σου.
​
Μη σταματάς αυτή τη διαδρομή...Γενναιόδωρη μαζί σου σε κάθε σου πάτημα...Στοργική όταν σκοντάφτεις...Σε δοκιμάζει όταν τολμάς και σ' εμψυχώνει όταν δειλιάζεις...
Είθε το Τέλος αυτού του Ταξιδιού να είναι πια κοντά σου κι όταν το Τέρμα φωτεινό λάμψει μπροστά σου, την Πεμπτουσία να γευτείς αυτού του θαύματος που μέσα στους Αιώνες με τόση Πίστη Αναζητούσες.