Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΑΝΤΗΧΕΙ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Περνάνε οι μέρες και η απόσταση από τα αγαπημένα μου πρόσωπα σφίγγει κάπως περίεργα το Κέντρο καρδιάς μου...
Ακούω τη φωνή σας  και βλέπω σε μία οθόνη τα πρόσωπά σας...
Σταματάω την ταχύτητα της σκέψης και προσπαθώ να επιβραδυνω κάθε στιγμή φέρνοντας το αιθερικό μου σώμα δίπλα σας...

Οραματίζομαι ότι κάθομαι ακριβώς εκεί και νιώθω τη ζεστασιά σας...
Μου λείπετε...
Μου λείπει η αγκαλιά...
Όπως ενώνονται τα κέντρα καρδιάς και γεννιέται μία μυσταγωγία αγάπης...

Μου λείπει η ανθρώπινη αίσθηση...
Το άγγιγμα...

Είμαι σε εγρήγορση και παράλληλα σε γαλήνη ισορροπώντας στην λεπτή αυτή γραμμή που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από όλους...

Αδημονώ για την ημέρα που "ελεύθεροι" πια θα βρεθούμε ξανά μαζί...
Κι εκείνη την ώρα θα μιλήσουν μόνο τα μάτια και οι καρδιές...
Εκείνη την ώρα η σιωπή θα αντηχήσει τον ύμνο της Αγάπης...

Η ύψιστη θεραπεία ψυχής θα λάβει χώρα την ίδια στιγμή που θα ενωθούμε πάλι...
Έρχομαι στα όνειρά σας και σας αγκαλιάζω με στοργή...

Σας αγαπώ και μου λείπετε πολύ...
Φορέστε την καρδιά σας και σκεφτείτε μία σφιχτή αγκαλιά στους αγαπημένους σας...
Και μην ξεχάστε τη μαγική λεξούλα...
Σ αγαπώ...