ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ Η ΛΗΘΗ

Απρόσμενη η λήθη...σβησμένες οι αναμνήσεις...Μπλεγμένα τα σώματα...Ανήμπορες οι συνειδήσεις...
Παραθυρόφυλλα ψυχής ερμητικά κλεισμένα...

Σφράγισε η καρδιά με ένα βαρύ λουκέτο δίχως κλειδαριά...
Το στόμα σίγησε με ένα μακρόσυρτο λυγμό...βγαλμένο από τα σωθικά του πόνου...
Στις φλέβες κύλησε αργά το δηλητήριο που εξόντωσε τα πάθη...Μοιραία λάθη που το αντίδοτο δεν μπόρεσε να διαγράψει...
​
Μνήμες που καίνε το μυαλό κι αργοπεθαίνει η σκέψη...Εικόνες μακρινές που χάνονται στη δίνη της σιωπής...λυγίζουνε τη θέληση για τη ζωή...
Το όνειρο ξεθώριασε...μαζί του πήρε καθετί πολύτιμο κι αγνό...
Κι ο Γητευτής του Είναι το γνέφει και το αποχαιρετά...με τη σαγήνη του ταξίδεψε μακριά σε άλλα πέλαγα ν’ αναζητά τον Ήλιο...εκεί που ανήκε πάντοτε...στην περιπλάνηση σε ορίζοντες απόλυτους κι ελεύθερους να ορίζουνε την ρότα...
Και ως τα Πέρατα του Κόσμου κι αν θα φθάσει το Φως πάντα κοντά του βρίσκεται για να μπορεί να ξαποστάσει...
Μες τα σκοτάδια του να σχηματίζει χάρτες...με θησαυρούς ανείπωτους να βρίσκει τη χαρά του...
Το  Φως όμως  πιστά και πάντα συντροφεύει...
Γιατί απλώνεται παντού και η Αγάπη Άνευ Όρων το θεριεύει...